فناوری اطلاعات با اغلب فناوری‌های دیگر گره خورده است. به‌عنوان مثال توسعه دانش هوا فضا نیازمند وجود پهنای باند وسیع برای ارسال و تبادل اطلاعات و تصاویر مراکز نجومی و رصدخانه‌ها و پژوهشگاه‌های مرتبط است. توسعه فناوری نانو و بیو نیز همین الزامات را دارد. بدون زیر‌ساخت قدرتمند آی تی، توسعه فناوری‌های پزشکی از راه دور نیز میسر نیست. اساسا تله مدیسن یا پزشکی از راه دور بدون یک زیر ساخت ارتباطی یا پهنای باند کافی در کشوری قابل اجرا نیست.
خلاقیت‌ها و نوآوری‌های این حوزه‌ها نیز تنها وقتی صورت می‌گیرد که پیش‌تر چنین زیر ساختی در کشور ایجاد شده باشد. در روزهای اخیر خبرهایی درباره طراحی سامانه کنترل قلب از راه دور در ایران منتشر شده است. وقتی آدم خبرهای مرتبط با این رخداد را مطالعه می‌کند در شگفتی فرو می‌رود که چنین سامانه‌هایی در چه شرایطی در ایران قابل پیاده‌سازی است؟
آیا با اینترنت لاک‌پشتی موجود ایران می‌توان قلبی را به اینترنت وصل کرد و مطمئن بود این سامانه درست کار می‌کند؟ خدا وکیلی خود مخترع این طرح جرأت دارد قلب خودش یا یکی از بستگانش را به این سامانه راه دور در ایران متصل کرده و اطمینان خاطر داشته باشد که همه‌‌چیز درست کار خواهد کرد؟
در خبر مربوطه گفته شده که امکان اتصال این سامانه به اینترنت ملی، موبایل و وایمکس وجود دارد. بله به شرطی که این فناوری‌ها در دسترس باشد. در حال حاضر چیزی که به نام اینترنت ملی یا شبکه ملی اطلاعات خوانده می‌شود برای مردم عادی وجود خارجی ندارد و تنها نقاط دسترسی آن در ادارات دولتی است و تا یک‌سال آینده نیز طرحی برای اتصال کاربران خانگی به آن وجود ندارد؛ به‌عبارت دیگر حتی درصورتی که یک کاربر خانگی به این شبکه وصل شود تنها امکان رویت سایت‌های خاص دولتی را خواهد داشت و لاغیر. این شبکه برای استفاده غیر از آن مثلا برای وصل‌کردن یک سامانه کنترل قلب از راه دور طراحی نشده است.
حتی اگر منظور استفاده از ظرفیت شبکه ملی سلامت زیرمجموعه شبکه ملی اطلاعات است باید به استحضار برسانیم که این شبکه سلامت نیز تنها در مراکز درمانی قابل دسترس است و نه خانه‌ها و محیط‌های تجاری.آنچه وایمکس نامیده شده نیز مخاطب را به یاد سخنان یک مقام نهاد ریاست‌جمهوری می‌اندازد که هنگام اجرای طرح خیالی «دور کاری» گفته بود حتی کارمندان هنگام خروج از اداره یا منزل می‌توانند با استفاده از وایمکس به اینترنت متصل شده و در حال حرکت هم پاسخگوی مراجعان اداره باشند!
غافل از اینکه نه‌تنها در شهرهای بزرگ که حتی در همین تهران بزرگ نیز هیچ اپراتوری هنوز قادر به پوشش کامل شبکه وایمکس سیار نیست و 90درصد نقاط تهران از این پوشش خارج هستند. داستان وایمکس ثابت نیز خود داستان دیگری است که نیاز به بازشکافی مفصل‌تر دارد. شبکه موبایل نیز با توجه به قطعی‌های مکرر، عدم‌پوشش کامل در شهرها و قدیمی‌بودن فناوری به‌کار گرفته شده در نسل‌های مورد استفاده شبکه GSM، اساسا کاربرد چندانی برای فناوری‌های تله‌مدیسن و کنترل قلب از راه دور ندارد.
اینگونه فناوری‌های آرمانی که توسط مخترعین و مبتکرین ایرانی ابداع می‌شود به درد کشورهایی می‌خورد که حداقل چند مگابیت بر ثانیه پهنای باند با ضریب نفوذ بالای 70درصد در کشور داشته و شبکه‌های نسل سوم و چهارم تلفن‌همراه که امکانات ارتباطی فراتر از وایمکس برای کاربران فراهم می‌کنند در آن کشورها راه‌اندازی شده و توسعه یافته است. ما مرده و شما زنده، اگر این فناوری کنترل قلب از طریق اینترنت تا 10سال دیگر هم در ایران کاربردی شد حاضریم یک رپرتاژ آگهی کامل برای آن در همین صفحه و با همین حروف و تیتر درج کنیم، منتهی به شرطی که آن آدمی که قلبش را با این فناوری کنترل کرده‌اید به ما نشان دهید.
